“Mama, kom je met mij in de boot?” 

Een paar jaar geleden. 

Mijn lieve kleine kereltje trok even aan mijn arm en probeerde me mee te nemen naar de bank, ‘de boot’. 

“Nee, mama is even druk aan het strijken en mama moet ook nog even opruimen.” 

’s Avonds bij het naar bed brengen; 

“Mama, kom je nog even naast me liggen?” 

Ik voelde me gejaagd, moest nog zoveel doen maar had die dag ook het tripje op ‘de boot’ al afgewezen, dus gaf ik toe. 

Ik kroop bij mijn kereltje onder de dekens en legde mijn hoofd op de matras. 

Pffffffffff, ik voelde hoe mijn hele lichaam weg wilde zinken in die matras. Ik voelde hoe zwaar mijn hoofd was, hoe erg het tolde, ik besefte opeens hoe moe ik was, hoe erg ik dit nodig had om even naast mijn zoontje te liggen. 

Die lieve schat voelde aan alles dat ik het zwaar had, dat ik het te druk had. Hij zag dat ik steeds verder van mezelf verwijderd raakte en van hem. Hij zag ook wat ik nodig had en probeerde me bij te sturen. 

Een week later vroeg hij weer aan me; “Mama, kom je bij me op de boot?” 

“Kom maar lekker liggen. Je hoeft niets te doen. Ga jij maar lekker Kek Mama lezen. Ik stuur wel. Ik kijk wel of er piraten zijn. Mama, ik zorg dat het allemaal goed gaat. Ga jij maar even rusten op de boot.” 

Ik ging liggen. 

Met mijn tijdschrift. 

Verwonderd omdat hij zo goed zag wat ik nodig had. 

Glimlachend om de doorzetter die hij was.  

Eindelijk had hij me waar ik op dat moment hoorde. 

Op de boot, even tot rust komend, even alles laten gaan en vertrouwend op dat het allemaal wel goed zou komen. 

Inmiddels is het jaren later. 

Ik moet nog vaak aan die fijne momenten op de boot terug denken. 

We hebben heel veel tripjes gemaakt samen. 

Tot dat het opeens ophield. 

Het was niet meer nodig. 

Fijn weekend! 

Liefs, 

Anke 

Ps. 

Probeert jouw kind je ook steeds iets te vertellen? 

Begrijp je de boodschap?