Een aantal weken heb ik niet geschreven. 

Ik kon het niet. 

Ik voelde me gevangen. 

Opgesloten in mezelf. 

Normaal gesproken ga ik achter de computer zitten en dan komt de tekst vanzelf. De afgelopen weken voelde ik alleen maar weerstand. 

Wat had ik nog te vertellen? Wie zat er op mijn verhalen te wachten. Ik voelde me down en kon moeilijk in contact komen met mezelf.  

Alles voelde zo zwaar. De wereld, het nieuws, corona. Het wordt allemaal overschaduwd. Het overschaduwde het lichtje in mezelf. Ik kon er moeilijk bij komen. 

Zelfs de geboorte van een prachtig lichtje werd door Corona overschaduwd. Mijn broer heeft een zoontje gekregen, een schattig lief klein kereltje. Maar we mogen er niet bij. Zelfs hij, alles jonge papa, mag er niet bij. Door Corona, door de strenge regels die gelden in Duitsland, waar ze wonen. Het breekt mijn hart. Ik vind het onmenselijk.  

Alles wat er nu gebeurt, gaat zo in tegen mijn gevoel. Tegen dat wat ik in een impuls zou willen doen. Het zorgt ervoor dat ik me afgescheiden voel van mezelf. 

Afgescheiden zijn van jezelf voelt vreselijk. Het maakt moe en lusteloos, het maakt dat je je paadje niet meer kan vinden. Het zorgt ervoor dat dingen die eenvoudig zouden moeten zijn lastig worden. Het lijkt alsof je er niet meer bij kunt. Dat het voor het grijpen ligt maar je weet alleen niet hoe. 

Als ik kijk naar de natuur zie ik dat alles gewoon doorgaat. 

De bomen, de planten, de vogels, de dieren, ze hebben geen idee van alle zorgen en toestanden waar wij mensen mee te dealen hebben. Ze volgen gewoon hun ritme. Ze voelen wat hen te doen staat. 

Ik hoor ’s avonds het gegak van ganzen die over komen vliegen. 

Ik zie dat de planten in de tuin zich terug beginnen te trekken. 

De vijver wordt rustiger, de vissen en kikkers zoeken een beschut plekje. 

In mijn onrust doe ik juist het tegenovergestelde. 

Ik blijf maar zoeken naar informatie van buitenaf. Ik kijk te veel op mijn telefoon, zap langs te veel praatprogramma’s waar het alleen maar gaat over problemen. Ik loop met een mondkapje door de winkel, onherkenbaar. Ik zoek naar anderen die ik misschien, ondanks het afgedekte gezicht, als vertrouwd aan kan kijken. Ik voel me losgekoppeld. 

Maar dan mag ik aan het werk. 

Mag ik kinderen en ouders helpen die het ook even moeilijk hebben. 

Die zich verloren voelen, die op zoek zijn naar een baken, een vuurtoren, een richting die ze mogen inslaan. 

Mijn werk doe ik altijd vanuit mijn gevoel. Dan komt het als vanzelf. Dan voel ik verbinding met hoe het hoort te zijn, hoe het moet zijn.  

En dat is wat we allemaal mogen gaan doen als het lastig is, als we ons verloren voelen. Terug naar huis, naar het huis in onszelf. Naar binnen keren naar onze natuur. Net als de vogels kunnen we aanvoelen wat nodig is. We weten het alleen niet meer. 

Als we alle ruis wegdenken. 

Als we gewoon alleen zijn met wie we zijn dan komt het vanzelf.  

Dan horen we wat we nodig hebben om weer een lichtje te zijn, om te doen wat we mogen doen. 

En voor mij is dat het schrijven naar jou. 

Eindelijk weer gewoon gaan zitten en de woorden laten stromen. 

Liefs, 

Anke 

Voel je je ook verloren en wil je heel graag weer terug naar jouw goede paadje? 

Stuur me even een mail. 

Binnen drie sessies laat ik jou jouw weg zien.