Jeetje, wat een week! 

Een rollercoaster. 

Ik mocht, in mijn gezin, de verjaardagenreeks, sinds de corona, afsluiten. 

Ik kan er nu ook over meepraten hoe het is om jarig te zijn in deze tijd. 

Het was raar. 

Ik werd ’s ochtends wakker van mijn man en kinderen die druk in de weer waren in de keuken. 

Normaal gesproken ben ik al lang op, voor de drukte begint, deze dag mocht ik uitslapen. 

Heerlijk! 

Om het kwartier kwam er iemand binnen om iets te vragen over mijn wensen voor het ontbijt. 

De intentie was goed, dat wel, ha, ha! 

Ik lag in bed en een naar, schuldig gevoel overviel me. 

Iedereen in huis deed z’n best om mij in het zonnetje te zetten en ik maakte me druk omdat ik niet kon slapen, ai. 

Ik voelde me naar, een beetje depri. Wat een klotejaar! Ging er door me heen. 

Ik hoop dat ze er niets van gemerkt hebben, ik deed mijn best. 

Na het ontbijt ging iedereen achter z’n laptop zitten, het werd stil in huis. 

Ik zat in de kamer en keek naar de slingers die ze opgehangen hadden voor mij. 

Ik voelde me zielig. 

“Kom op Anke! Hang nou je eigen slingers ook eens even op!” dacht ik. 

Ik nam een diepe zucht en besloot dat ik de knop om moest zetten. 

Natuurlijk was het anders maar daar was niets aan te doen. 

Ik moest het feestje in mezelf gaan maken anders zou het niets worden deze verjaardag. 

Alles en iedereen om me heen heeft op afstand geprobeerd mij een fijne dag te geven. 

Dit heeft me zo geraakt. 

Via de post, via de telefoon, via de bloemisten die bossen met prachtige bloemen kwamen brengen. 

En natuurlijk wilde ik feest. 

Wilde ik een huis vol met lachende mensen. 

Ik wilde samen zijn en heerlijk bijkletsen, muziek en dansen. 

Ik wilde zoveel, net zoals iedereen die de afgelopen tijd jarig is geweest. 

Maar helaas het kan niet. 

’s Avonds hebben we heerlijk gegeten. 

Mijn man heeft een fantastisch diner opgehaald bij restaurant Kawop uit Lochem. 

De kaarsen aan, muziek op de achtergrond. 

We hebben met z’n viertjes gelachen en gekletst over van alles en nog wat. 

Ik voelde me trots en dankbaar. 

Wat fijn dat we samen zo gezellig konden eten. 

Dat we nog een diner konden regelen. 

Wat fijn dat we ondanks alles toch het beste probeerden te maken van deze situatie. 

Wat een top idee om die fles wijn ook mee te bestellen bij het eten. 

Ik weet nu hoe het is om jarig te zijn in deze tijd. 

Ik besef hoe moeilijk het voor iedereen is geweest en nog gaat zijn. Onzeker bedenk ik me, dat ik heel wat steekjes heb laten vallen bij verjaardagen van andere mensen uit mijn omgeving. Ik had misschien meer kunnen doen om ze een fijne dag te geven. Van afstand dat wel. Ach, alle kleine beetjes helpen.  

Verlies elkaar niet uit het oog, laat de mensen uit je omgeving weten dat je nog aan ze denkt. Hoe klein het gebaar ook is. Dat is me heel duidelijk geworden deze week. 

En hang vooral je eigen slingers op! 

Liefs, 

Anke